حال هوای گرفته ی قبل از باران. بدترین چیز بغضی است که گلوگیر می شود و نمی شکند. هر چه قدر طعم شور گریه شیرین است طعم بغض گلوگیر، تلخ است و تلخی اش جان کاه. پیش تر هیچ گاه تبعید را به چشم مجازات نمی توانستم بنگرم. بیش تر در نظرم حکم تفریح را داشت تا تنبیه
هوا آلوده هست اما زیر این هوای آلوده تهران چشم بگردانی زیاد می بینی بسیجیانی که هنوز هستند بر عهدی که با روح الله بستند. آسمانی اگر باشی حتما می دانی در آسمان لا زمانی و لا مکانی است که موج می زند. همان جاست که بچه بسیجی ها هر شب دسته جمعی به دیدار امام می روند و امام که می گوید: من دست و بازوی ... هق هق گریه هایشان سکوت ضجه های نماز شب سجاده نشینان عافیت طلب را می شکند.
دیوار نوشته روی بیت
این نوشته درواقع دل نوشته نبود، دیوار نوشته من روی دیوار بیت بود. خواستم بنویسم آقاجان ما آمدیم برای تسلیت گفتن ولی راهمان ندادند؛ مثل خیلی های دیگر که از ساعت ۳ (به نقل از خانمی که هنوز منتظر بود بلکه راهش بدهند) تا ساعت ۴:30 (به نقل از خودم) و احتمالا بعد تر می آمدند و پشت درب می ماندند. گلایه و کنایه نمی نویسم آقا جان فقط خواستم بگویم اگر نبودیم چون راهمان ندادند بی معرفت نبودیم.
خدمات وزارت علوم ما به وزارت دفاع آمریکا
مقصود این متن به هیچ روی سیاسی و جانبدارانه نیز نیست یعنی حتی به فرض که کشور ما با هیچ کشور دیگر، خصومت ذاتی و عرضی نیز نداشته باشد و به فرض که بزرگ ترین تحقیقات نظامی درباره ریز بالزن ها در کشور دشمن درجه یک ما انجام نگردد، باز هزینه بدون ثمر یک وزارتخانه برای وزارتخانه ای نا متجانس در کشوری دیگر کاری بس مضحک و عجیب است!
دیدار فرزند عجول ما با قاتل کودکان غزه
اما گاهی برای رسیدن به آرزو هایشان عجله می کنند. عجله می کنند که خوب نگاه نمی کنند و دره و پرتگاه و بی راه را با راه اشتباه می گیرند. عجله می کنند که دست ناپاکی را به معامله می فشارندکه تا مرفق آلوده به خون است. خوب نگاه نمی کنند که نمی فهمند این خون گوسفند نیست که از دست قصاب اش می چکد خون کودکان غریبی است که مظلومانه و در آغوش یکدیگر جان می دهند. عجله می کنند ...
عید بزرگ نیمه شعبان بر همه منتظران و محبان حضرت اش مبارک. به یمن قدوم زیبا ترین مولودی که همه جهان انتظار فرج اش را خواهند کشید هدیه کوچکی در فضای مجازی برای دوستان تهیه کردم که ملتمس دعای خیرشان باشم.
فیلمی که نام خداوند بر آن برده نمی شود
فیلم ساز غربی چون در فضای ایمان به مدرنیته فیلم می سازد چه آگاهانه بخواهد و چه آگاهانه نخواهد پیام هایی که از فیلم وی منتج خواهند شد همان اصول شریعت مدرنیته هستند. همان گونه که فیلم ساز مسلمان وقتی در رویای مدرنیته سراغ فیلم سازی می رود ولو مضامین اسلامی را محور ساخت فیلم قرار دهد در نهایت همان می سازد که فیلم ساز غربی ساخته است. چنین فیلم سازی هیچ گاه به سینمای اسلامی نخواهد انجامید و در ظاهر اگرچه تلاش می شود پیام های اسلامی گنجانده شوند لیکن در لایه های بعدی فیلم که اثرگذار تر و ماندگار تر نیز هستند همان پیام های مدرنیته را انتقال خواهند داد و تنها تفاوت در لوکیشن های این فیلم هاست نه در پیام هایشان!
روضه های تنهایی
علم بومی یا بال آندر فوت
کم کم پدرم به این نتیجه رسید که نمی توان فوتبالِ غرب را گرفت و با چند تا آیه و حدیث و موعظه قبل از شروع بازی، بازیکنان را ترغیب کرد که در بازی شؤونات اسلامی را رعایت کنند و با اخلاق باشند. این بود که اقدام به مستحیل کردن فوتبال در فرهنگ بومی کرد و ورزش جدیدی پایه گذاری کرد که هم لذت فوتبال داشت و هم فرهنگ ایرانی – اسلامی!
