چرا غرب اسلام دارد و ما مسلمان؟

چرا غرب اسلام دارد و ما مسلمان؟

بدون مقدمه در ابتدای سخن صریح باید بگویم که به نظر حقیر این که در غرب اسلام هست و در شرق مسلمان یک سخن کاملا عوامانه است و چون از لسان مردی شریف بیان شده علت بر صحت آن نیست. شاید توجه به این نکته خالی از لطف نباشد که این جمله حرف تنها ایشان نیست. حرف غالب افرادی است که در یک صد سال اخیر به زیارت مغرب زمین نائل شده اند و اولین برداشت که سطحی ترین برداشت نیز هست همینی است که در غرب اسلام هست و در شرق مسلمان؛ حال آن که این گونه قضاوت درست همانند این است که یک نفر امروز به خانه شما وارد شود و تا شب که در خانه شما از انواع نعمات متنعم و از برخورد کریمانه اعضای خانواده تان با یکدیگر مشعوف گردیده است چون به دیار خویش بازگشت از منتهی درجات نیکبختی و سعادت دنیوی و اخروی شما نقل کند حال آن که شما و عیالتان در شرف طلاق به علت گرفتاری های مالی و اخلاقی بوده اید و تنها در این روز های آخر زندگی مشترک ترجیح داده اید که ظاهر را حفظ فرمایید و اولادتان در خانه نیز از خوف تنبیه جبارانه شما ملازم آداب و متخلق به مکارم اخلاق بوده باشند وگرنه در اوقات معمول در گفتار و رفتار حرمت هیچ حریمی را رعایت نکرده و از هیچ جسارتی فروگذار ننمایند. جوامع غربی به واقع به مرز انفجار خویش بسیار نزدیک اند و با این که به هدم خویش نیز به نیکی واقف اند لیکن تمام تلاش خود را به کار گرفته اند بلکه از مردابی که به آن گرفتار آمده اند راه گریزی بیابند و این سخن من نیست که اغراق و گزاف به نظر برسد این روز ها هر روز یکی از متفکران و برجستگان علمی آمریکا این آینده محتوم را پیش بینی می نمایند و در پی راهی برای گریز از آن اند. بحران اخلاق در غرب شاید تا حدودی به وسیله قانون و قوای قهریه کنترل گردد ولی این کنترل مجبور است برای حفظ کارآیی خود هر روز شدت خویش را افزون نماید و سرانجام روزی به مرز انفجار خود خواهد رسید. درباره این که غرب مثلا برای رعایت مقررات ساده راهنمایی رانندگی که در کشور ما با فرهنگ سازی مرتفع می شوند ناگزیر به استفاده از خشونت، سلاح گرم و انواع و اقسام مجازات های ظالمانه می گردد اگر مطالعه کمی داشته باشید نیاز به توضیح مشروح حقیر نیست. حال آن که بسیار مشاهده کرده ایم که در جاده ها و یا پشت چراغ راهنمایی رانندگی با علم به عدم وجود دوربین و افسر مردم کشورِ ما، مقررات مربوط بدان را رعایت می نمایند. تصور می کنم نیازی به اطاله کلام نیست که جرایمی نظیر قتل و اعمال وحشیانه را در آمریکا و ایران مقایسه کنم حال آن که در ایران بسیار اتفاق می افتد که قاتل و مجرم از اشراف مأموران امنیتی پنهان می ماند و در جرایمی که مجازات آن ها اعدام نیست حتی طول دوره زندان با شرایط انسانی زندان ها نوعی افتخار برای مجرمان سابقه دار محسوب می گردد! حال آن که در آمریکا برای مجرمی که نیت ارتکاب به جرمی را می نماید تصور گریز از چشم های گوناگون امنیتی و احتمال به دام افتادن و تحمل شکنجه ها و شدایدی که هر ساله هالیوود در هزاران فیلم مردم خود را از آن ها احتذار می دهد، خود بزرگ ترین عامل باید باشد که تا کارد به استخوان نرسد طمع ارتکاب به جرم در سر هیچ سفیهی خطور ننماید.

مجال توضیح مشروح نیست تا از گنجینه های دانش آقا مرتضی آوینی حجت بیاوریم که «میلیتاریسم روح نظام توسعه تکنولوژی و حافظ قواعد و قوانین آن است.» و این ترس باید باشد تا نظام لیبرال دموکراسی بتواند با اهرم قانون جلو فساد ساختار نیافته را گرفته و فساد سازمان یافته خود را گسترش ببخشد. دیکتاتوری در دنیا پس از رنسانس رفته رفته صورت خود را عوض کرده است. تا پیش از رنسانس نژاد و نسب و یا اعتقادات مردمی در هرم قدرت نقش غیر قابل انکاری داشت اما رنسانس با شکستن سنت های پیش از خود و انکار هر گونه نقش مذهب در دولت توانست هرم قدرت و ثروت را به گونه ای در هم بیامیزد که اولا از خطر احتمالی ثروتمندان برای دولت مرکزی جلوگیری به عمل آورد و ثانیا آن چنان قدرت خود را مستحکم کند که هیچ کس از طبقات روشنفکر و یا فرودست گمان دست اندازی به این قدرت را در خیال طمع کار خویش متصور نگردد. آن چه بیش از همه می توانست حافظ چنین قدرتی باشد در وحله نخست قانون و سپس قوای قهریه بود. استبداد گران پس از رنسانس کم کم از قیافه های موسولینی و هیتلری به قیافه های امروزی تبدیل شدند. قیافه هایی که در ظاهر مدعی قانون اند اما در باطن مجریان فساد سازمان یافته اند. در نبود یا ضعف قانون فساد سازمان نیافته گسترش می یابد. فساد سازمان نیافته دو اشکال عمده دارد هم قدرت را تضعیف می کند و هم سود آن به جیب صاحبان قدرت نمی رود. اما فساد ساختار یافته با حلقه های تنگ و مافیایی خود اولا میزان دزدی را کاهش می دهد تا فشار را بر گرده مردم کاهش دهد و ثانیا جان مایه ی قدرت دولت مردان می گردد. جالب این جاست که این ها اگرچه در کشور ما حرف جدید محسوب می شوند لیکن در غرب مدت هاست که درباره آن ها بحث می شود و مردم مجبور به پذیرش این فساد قلمداد می شوند تا دچار فساد افسار گسیخته و هرج و مرجی سازمان نیافته نگردند! مشابه همین حرف ها را مدت ها پیش از یهودیانی شنیده بودم که مبدع بانک بودند آن زمان که مردم از بهره های بالای ربای خانواده های یهودی به تنگ آمده بودند و بزرگ ترین خانواده های ثروتمند یهودی جایی به نام بانک ابداع می کنند تا با گسترش ربا، کاهش سود از مشتریان و ساختاریافتن آن به منظور جلوگیری از زیاد شدن دست در ربا سود همیشگی خویش را تضمین نمایند و پر واضح است که تا کنون برحسب ظاهر موفق هم بوده اند اما این که این وضع تا چه زمان دوام خواهد آورد قضاوت با شما.